Τους τελευταίους μήνες όλο και πιο έντονα βιώνουμε αυτήν την περιβόητη οικονομική κρίση που έχει περάσει τα στενά ορια ενός κράτους και πλήττει φτωχές χώρες, αλλά και οικονομικούς κολοσσούς,όπως η Ιαπωνία.Ανοίγουμε την τηλεόραση να δούμε ειδήσεις και βρισκόμαστε μπροστά σ’ ένα παραλήρημα εκπροσώπων της κυβέρνησης, εγκρίτων δημοσιογράφων και απλών πολιτών περί της «κρίσεως» βέβαια. Θα έλεγα πως δεν είχα επηρεαστεί ιδιαίτερα από το θέμα, εως ότου μια μέρα που έψαχνα σε πιο κανάλι να δω τις ειδήσεις, είδα πως ακόμα και το σταρ έχει αφιερώσει και αυτό κάμποσο από τον πολύτιμο τηλεοπτικό του χρόνο σχολιάζοντας την «κρίση», περί της οποίας ο λόγος φυσικά, ενώ πριν ασχολείτο περισσότερο με το τί χρώμα έχει το εσώρουχο της Τζούλιας, πώς ο Καρβέλας σαν σε ταινία του Hollywood τελικά ακινητοποιήθηκε από τους αστυνομικούς, πώς τα πέρασε η Πετρούλα κάνοντας sky diving κτλ.

Δε ζω στον κόσμο μου, αλλά αρχής γενομένης της κρίσεως την άνοιξη με την αλματώδη άνοδο της τιμής του πετρελαίου μέσα σε ένα πολύ σύντομο χρονικό διάστημα, την πτώση μεγάλων τραπεζών στις ΗΠΑ, την πτώση του χρηματοπιστωτικού συστήματος στην Ισλανδία, τις μαζικές απολύσεις ή περικοπές στο μισθό ή αναγκαστικές άδειες στους εργαζομένους ακόμη και από μεγάλες πολυεθνικές εταιρίες, όλα αυτά τουλάχιστον εμένα με βάζουν σε σκέψεις. Σίγουρα υπάρχει κρίση. Έτσι λένε οι αριθμοί.Όμως...μήπως τα ΜΜΕ υπερβάλλουν; Μήπως τα παραλένε; Γιατί; Μήπως κάποιοι κερδίζουν απ’ αυτό; Ποιοί; Τί;

Στις πρόσφατες εκλογές του Νοεμβρίου στις ΗΠΑ ο κύριος Ομπάμα εξελέγη θριαμβευτικά πρόεδρος της χώρας. Κέρδισε όλες τις φτωχές πολιτείες, που κατοικούνται από μικρής αγοραστικής δύναμης πολίτες, είτε μαύρους, είτε λευκούς. Ενώ, τις παράκτιες και τις εύρωστες οικονομικά τις «πήρε» ο κύριος Μακ Κέιν. Ο πρώτος ήταν πίσω σε εκλέκτορες και εκμεταλλευόμενος την κρίση, έφτασε τον αντίπαλό του και τον πέρασε χτίζοντας και διαφορά ασφαλείας. Θέλω να πω, οκ ρε παιδιά με αυτήν την κρίση. Ξέρουμε πως πίσω κρύβονται πολιτικά και οικονομικά παιχνίδια. Δεν είμαστε βλάκες. Η πολιτική του ισχυρού δεν αλλάζει όμως. Ο δυνατός σφίγγει όλο και πιο πολύ τον τράχηλο του ασθενέστερου. Ό,τι χρώμα και να έχει ο πρόεδρος των ΗΠΑ, οι ΗΠΑ για τα άλλα κράτη θα έχουν μόνο ένα χρώμα: μαύρο.

Γράφει : Ο ωραίος